Poezja Zen 4, Litery

Jak się masz chłopcze, jak żyjesz chłopcze?

„Żyć i umrzeć bez żalu, oto moja jedyna religia” powiedział Milarepa
jest się oto czego trzymać jeśli ktoś potrafi

A ja nic nie mówię stary jestem
już nic nie zrobię
harówka przygina mnie do ziemi nic nie potrafię

Stance'm pisał całe życie tak musi postępować cudowne dziecko i biegać z czerwonymi kwiatami jak słońce. A tobie co do tego żyłeś jak świnia żarłeś kotlety sprzedałeś mnie w stanie wojennym. Urodziłeś się jako świnia żyłeś jak świnia i umrzesz jak świnia. Twoje górne wargi są umalowane jak czerwona flaga w twoich ręcach. Tymi ręcami pchałeś do ryja czerninę z kluskami i wódki straszne lałeś w żołądek zdradziłeś dla pieniędzy na kurwy i rulety w Ciechocinku. Taki Mickey jesteś stoisz na czerwonych murach Celulozy na ręcach stanowicie antypody. Tymi ręcyma, rękmi z majchrem i czerwoną cegłówką chodziłeś po mieście gdzieby solidarnościowca strzelić pod żebra

Stanc już nie uda się wydać już za późno co dzień czoło bliżej ziemi
jak linijka po linijce
takie są następstwa własnych ćwiczeń

Takie życie
piszę już 40 lat i nic nie mam a przydałoby się
Pisać komentarze mam od 6 lat do Milarepy więc raz dziennie trzeba zjeść

Nic nie zrobię stary jestem już mi na was nie zależy
nic w tym kraju już nie będzie tylko znów wyrośnie kalarepa będą mieli temat w sejmie:
kto ją nagrał nielegalnie w polu starą kurwę gadaj pyta speckomisja
krowy nie chcą dawać mleka we wsi hańba krzyczą krzywe ryje w sejmie hańba

A do kalarepy nie da rady pisać komentarzy

Wyryłem krwią własną komentarz do Kung Fu Tsy do 1 linijki „Dialogów”
potem do 4 linijki
potem wreszcie do Yun Mena przygotowywałem się do tego 40 lat

Z ust wypadły mi koany wyglądają na blogu jak małe misie robiące fikołki i pokazujące język lub jak świeże stokrotki na trawnikach lub czarne piwonie robiące poranną gimnastykę. Jedna mówi do drugiej: idę do lekarza ty ćwicz zaraz wrócę będę z tobą jestem w tobie zakochana. Tak się splotły. Patrzy na nie róża zrobiła się pąsowa mówi: to chyba szaleństwo co ja widzę to jakieś nieporozumienie przecież nie mam mężczyzny i muszę umierać sama. Takie życie przynieście mi kwiaty na grób ale nie ścinajcie czarnych piwonii one muszą żyć nadal. Co żyje nadal będzie żyło chyba Bóg tak patrzy tylko na te rzeczy żeby żyły w jego oczach. A mówią że jestem najpiękniejsza płatki mam matowe ale chyba niepotrzebnie robią ze mnie konfitury. Bóg nie je przecież ma tylko oczy. Każdy kto chce żyć niech zostanie czarnymi piwoniami będzie żył nadal. Taki był Testament Róży wypowiadany głosem monotonnym o lekkiej inwokacji jakby Cynkutis wygłaszał kwestie w „Apocalypsis cum figuris”:

Błogosławiła życie czarnych piwonii
gdyż splotły się czego ona nie mogła mieć
gdyż jako istniejąca była pozbawiona męża
na mocy samej definicji

umierała mówiąc do nas tak wygląda prawda
prosząc o łaskę Pana Kosmosu
o zbawienie dla swoich sióstr
czarnych piwonii z Ogrodu Edeńskiego

Krzywe ryje upłynniły uzdrowiska
minister finansów zesrała się w polu podtarła się łopuchem a wkoło zdrój
myślałem że dożyję tam starości nie udało się

Przymuszam się do snu przymuszam się do życia jakbym jadł zielone liście
kupię sobie zielone kalesony będzie w łóżku lżej
a ona i tak ma pajaca.

Widziałem tak piękną anorektyczkę w Łazienkach że moje myśli za nią biegają do dziś. Graj synu graj na białej gitarze niech słyszę twój riff : „Always where I need to be”. Moje myśli mają nogi wychodziliśmy z Wojtkiem Butkiewiczem z Łazienek a ona miała tak chude ręce smagłą twarz i mówiłem do Wojtka poczekaj chociaż sekundę płakałem z miłości aż przewróciłem się z płaczu pod pomnikiem Chopina i wyglądałem jak liście płaczącej wierzby. Potem poszliśmy pod sekwoje do Parku Ujazdowskiego i powiedziałem: Wojtek to jest sekwoja ma 40 milionów lat, i znowu w bek aż spadały mi ze strumieni rzęs zielone ryby a z wodospadów policzków zielone krokodyle. Mam szczęście w życiu nie zakochałem się na śmierć a tak się zdarza. Nieraz myślę zakocham się na śmierć na stare lata a nie ma w kim taka rozpacz czarna jak nocne niebo idę daleko za miasto w pola patrzę w nie a tam Księżyc olbrzym niebieski podnosi kotarę czarnego nieba rękami i rozpoczyna zbawienny spektakl i już nie spadają w dół pod nogi zielone ryby. Więc rozpalam ogień i wypowiadam zdania jakby to był rytuał wypowiadany inkatacją coś jakby Cynkutis powiadał kwestię w „Apocalypsis cum Figuris”:

Te Rogi Księżyca na nocnym niebie to są twoje ręce
Twoje ręce to są Twoje nogi tak jak każe definicja
Ten spektakl kiedyś musi się skończyć
gdyż nie wytrzymuje tego rozum

i nawet odwołanie do Pana Kosmosu nie może dać łaski
gdyż człowiek zamienia się w czarne kwiaty
i tam także ta reinkarnacja się nie kończy
aż skończy się czas który jest wyznaczony pod niebem

Wtedy człowiek zostaje drzewem ale tylko chwilę
ale z mocy Kosmosu wytrąca się z niego słowo
tak przestaje ono istnieć i rozpoczyna się
życie prawdziwe upragnione przez filozofów

Dlatego wszystkie Formy Boga są Błogosławione
nie jakieś polskie dworce kolejowe ty przeklęty łacinniku
Tara bum Tara bum
Tara bum